Manuel Belgrano | |
---|---|
Vida | |
Nacimientu | Buenos Aires[1], 3 de xunu de 1770[2] |
Nacionalidá | Arxentina |
Muerte | Buenos Aires[3], 20 de xunu de 1820[2] (50 años) |
Sepultura | Convento de Santo Domingo (es) |
Causa de la muerte | Edema |
Familia | |
Fíos/es | Pedro Rosas y Belgrano |
Hermanos/es | |
Familia |
ver
|
Estudios | |
Estudios |
Universidá de Salamanca Universidá de Valladolid |
Llingües falaes | castellanu[4] |
Oficiu | abogáu, periodista, economista, políticu, militar, xurista |
Miembru de | masonería |
Movimientu | Liberalismo (es) |
Serviciu militar | |
Graduación |
xeneral soldáu |
Lluchó en |
Guerra de la Independencia Arxentina Expedición de Belgrano al Paraguay (es) Invasiones Ingleses al Ríu de la Plata Expediciones Libertadoras de la Banda Oriental (es) |
Creencies | |
Relixón | catolicismu políticu |
Manuel José Joaquín del Corazón de Jesús Belgrano (3 de xunu de 1770, Buenos Aires – 20 de xunu de 1820, Buenos Aires) foi un diplomáticu, economista, periodista, políticu, abogáu y militar rioplatense de destacada actuación na actual Arxentina, el Paraguái y el Alto Perú mientres les dos primeres décades del sieglu xix.
Participó na defensa de Buenos Aires, capital del Virreinatu del Río de la Plata, nos dos Invasiones Ingleses —1806 y 1807— y promovió la emancipación de Hispanoamérica respectu d'España sofitando les aspiraciones de la princesa Carlota Joaquina na rexón, anque ensin ésitu.
Foi unu de los principales patriotes qu'impulsaron la Revolución de Mayu, pola cual destituyóse al virréi Baltasar Hidalgo de Cisneros, y foi vocal de la Primer Xunta de gobiernu que lu reemplazó.
Lluchó na guerra d'Independencia de l'Arxentina contra los exércitos realistes. Foi'l xefe de la espedición militar que la xunta de Buenos Aires unvió al Paraguái que remató cuando celebró'l Tratáu confederal ente les xuntes d'Asunción y Buenos Aires, en 1811. Foi tamién el xefe d'una de les Espediciones Llibertadores a la Banda Oriental.
En 1812 creó la bandera d'Arxentina na actual ciudá de Rosario.
Como xeneral del Exércitu del Norte, tuvo al so cargu la Segunda Campaña Auxiliadora al Altu Perú, dirixendo'l Éxodu Jujeño y comandando les victories de los revolucionarios na batalla de Tucumán y na de Salta, anque dempués foi dos veces ganáu polos realistes.
Mientres el Direutoriu tuvo gran influencia nel Congresu de Tucumán que declaró la Independencia de les Provincies Xuníes en Sud América, en 1816, proyeutando vanamente l'establecimientu d'una monarquía constitucional dirixida por un noble Inca. Coles mesmes comandó les tropes nacionales que participaron na guerra civil contra los caudiellos del mariniega.[5]
La educación del pueblu foi una de les sos principales esmoliciones: pa ello ellaboró mientres la so estadía n'España un plan d'aición con avanzaes idees sobre la mesma.